Het verhaal van

Wanneer ik dit schrijf, krijg ik zoveel mooie herinneringen aan Zeeuws-Vlaanderen. Toen ik nog jong was woonde ik met mijn ouders en mijn broertje en zusje op een boerderij in Schuddebeurs (Hulst). Wij hadden een moestuintje, wat dieren zoals paarden, schapen, scharrelkippen, twee honden en katten tegen de muizen. En hoewel het voornamelijk als een hobby startte destijds leek het uiteindelijk toch nog best een serieuze onderneming. Mijn vader werkte vooral buitenshuis dus mijn moeder runde grotendeels de boerderij. Man wat een leventje hadden wij eigenlijk. Het was nooit saai bij ons. Ik heb lammetjes geboren zien worden, lammetjes gered zien worden op de keukentafel terwijl ik een boterham aan het eten was en ze ook flesjes mogen geven. Ik heb geschaatst in de wei met mijn broertje en zusje omdat daar soms water lag en het vervolgens bevroor. Ik kon de leukste verjaardagsfeestjes in de schuur geven. En wanneer we zin hadden in een smoothie dook ik gewoon even de tuin in. Ik groeide op met een vorm van vrijheid die ik destijds lang niet zo waardeerde zoals ik dat nu doe. Ik besefte op dat moment niet dat ik op zo’n vrije manier opgroeide. Tegen de tijd dat ik oud genoeg was om te studeren wist ik gek genoeg niet hoe snel ik mijn koffer moest pakken om mijn “eigen” leven te gaan leven. Ik was klaar om de rest van de wereld te gaan ontdekken.
 
Ik begon in Vlissingen en ging daarna naar Heerlen en voor stage kwam ik uiteindelijk in Tilburg terecht. En dat laatste vond ik erg leuk, want voor mijn gevoel zat bijna iedereen uit Hulst in Tilburg. Dus elke zondagavond vertrokken wij met een volle auto naar ons appartementje waar we met allemaal Zeeuwen woonden. Achteraf gezien was dit een eerste signaal dat ik de link met Zeeland toch altijd wel fijn vond.
Maar goed, ik bleef toch ver weg van Zeeuws-Vlaanderen en vertrok zelfs voor een tijdje naar Amerika. Toen ik eenmaal terugkwam in Nederland woonde ik een beetje overal. Al vrij snel ontmoette ik Koen. De vonken sloegen snel over en wij wisten allebei dat het serieus was. Voor ik het wist, bouwde ik een leven op in Eindhoven. Ik had fantastisch werk, we kochten ons eerste huis. En vrij snel kregen we ons eerste kindje Willem. En als kers op de taart hadden wij de mooiste bruiloft die we maar konden wensen. Ons leven leek denk ik voor iedereen om ons heen perfect. Maar toch miste ik iets.
 
Ik wilde meer rust en na drie jaar besloten wij te verhuizen naar Duizel. Een idyllisch dorpje want alles ziet er daar zo mooi uit, hier moest ik wel rust kunnen vinden! Nou hielp het natuurlijk niet dat wij besloten dit huis bijna volledig te verbouwen. En toen dat bijna klaar was, kochten we een pup en niet heel veel later kwam ons tweede kindje Lieke. Zelfs met een voor ons perfect huis, prachtige kinderen en hond, bleef ik een soort onrustig gevoel houden.

Deze onrust was altijd kort weg, zodra we naar mijn ouders in Hulst gingen. Meestal bleven we dan ook een weekend slapen. En toen ik op de terugrit van Hulst naar Duizel voor de zoveelste keer weerstand voelde om terug naar huis te gaan, gaf Koen de verlossende woorden. Woorden die voor mij onwerkelijk voelden. Woorden die ik heus wel eens in mijn hoofd hoorde, maar voor mijn gevoel geen realiteit konden zijn omdat ik Koens werk heel belangrijk vond. Maar hij zei toch echt: “Waarom gaan we niet eens kijken of we in Hulst kunnen gaan wonen?”
 
Dit was hét moment om deze stap te nemen. Ook al kwam het ineens heel snel allemaal. We wisten dat er op dat moment veel vacatures in Zeeuws-Vlaanderen waren voor Koen en mijn onderneming (fotografie) kon gewoon mee verhuizen. De huizenmarkt had de top bereikt qua waarde, wat goed was voor de verkoop van ons huis. We vonden in Zeeuws-Vlaanderen binnen no time ons droomhuis in Sint Jansteen (op enkele minuten van Hulst). In diezelfde week vond Koen ook meteen een toffe baan.

We hebben letterlijk alles in Brabant opgegeven en zijn met volledig vertrouwen dat de regio Zeeuws-Vlaanderen ons alles kon bieden in het diepe gesprongen. En dit heeft fantastisch uitgepakt!  Of dit spannend was? Ja, soms wel. Maar toch voelde het zo goed, dat het wel goed moest komen. En ik weet niet of het de Zeeuws-Vlaamse lucht is of het feit dat je op een kleine twintig minuten aan de kust kunt staan of dat mijn familie en vrienden nu allemaal zo dichtbij zijn of omdat mijn roots gewoon echt hier liggen (of al het voorgaande ?). Maar mijn onrust is weg. Wij gaan hier nooit meer weg!